Ik voel het meteen over mij heen komen, nog voordat ik het vliegtuig uitstap. Hoewel het bijna drie jaren geleden is, dat ik voor het laatst voet op Afrikaanse bodem zette, hoef ik er geen enkele moeite voor te doen.

Eerlijk gezegd was ik bang dat het verdwenen zou zijn. Sinds een aantal jaren zijn mijn activiteiten meer gericht op Nederland en word ik opgeslokt door mijn baan als coördinator van de opleiding Missionair Werk en geef ik les op het vlak van de praktische theologie. Ik voel mij een gezegend mens: ik mag aan de wieg staan van christenen die het verlangen hebben om missionair bezig te zijn maar nog niet weten hoe. Het zaadje van dit verlangen te begieten en zien groeien geeft veel voldoening. Hoewel ik studenten in de klas heb vanuit meerdere culturen en achtergronden, leef en handel ik deze jaren vooral vanuit mijn Nederlandse identiteit. Ik heb weinig intensief contact met Afrikanen, behalve natuurlijk met mijn dochters, hoewel ik hen, vijftien jaar na de adoptie, nog nauwelijks Afrikaan mag noemen.

Dit in tegenstelling tot een aantal jaren geleden: mijn werk voor Stichting Sarinha slokte een groot deel van mijn tijd op. Skypen met Mozambikaanse collega’s, regelmatig op reis en daarnaast mijn studie theologie in een klas met veelal Afrikaanse pastors. In mijn woonplaats leidde ik een gebedsgroep met Nederlandse en Afrikaanse vrouwen waardoor mijn sociale leven ook voor een groot deel bestond uit ontmoetingen met gezinnen uit Afrika. You are one of us klonk het regelmatig en ik voelde mij ‘de Nederlander met het Afrikaanse hart’.

Als ik nu al mijmerend op de veranda van mijn Mozambikaanse collega Chico terugkijk, dan is mijn leven enorm veranderd. Dat past wellicht ook goed bij deze fase. Het is nog steeds  vol in alle opzichten van het woord, maar met andere accenten en sociaal gezien een heel andere dynamiek. Coachend en onderwijzend in plaats van zelf in het middelpunt van allerlei boeiende avonturen te staan. Met een bak vol culturele en geestelijke ervaringen anderen te mogen dienen, wat een voorrecht en een uitdaging.

Toch koester ik dit moment, deze reis naar Mozambique want hoewel mijn bediening, werk en  omstandigheden veranderd zijn, ervaar ik het tot in de diepst van mijn tenen: ik ben hier nog steeds THUIS!

Over de schrijfster
Laura Dijkhuizen is verbonden aan stichting Sarinha, (s)preekt en geeft onderwijs op theologische instellingen in zowel Nederland, België als Afrika. Laura spreekt ook over zending gerelateerde onderwerpen voor Stichting Antwoord.